چرا تربیت یافتگان مکتب عرفانی،فقهی و اخلاقی امام خمینی با هم نمی سازند؟

ابراهیم منهاج دشتی: قابل تردید نیست که مرحوم آیت الله شاه آبادی و مرحوم امام خمینی بزرگترین اساتید اخلاق روحانیت شیعه در تاریخ معاصر بوده اند. باز تردیدی وجود ندارد که تعدادی از شاگردان امام مانند شهید مطهری و شهید بهشتی و عدهٔ دیگری که بعضا در قید حیاتند در بین روحانیت از نخبگان شاگردان مرحوم امام و از مدیران برجسته و ممتاز و با اقتدار روحانیت بوده و هستند. تمام امید مرحوم امام و مردم هم، به همین ها بود. که با همفکری و همکاری با یکدیگر، به اهداف انقلاب و تثبیت و بالندگی نظام نوپای جهموری اسلامی و الگو شدن آن برای سایر کشورهای اسلامی، تحقق بخشند. اشخاص و گروه ها و احزابی که تصور می شد مزاحم و معارض و ضد انقلابند، هم، ازبین رفته یا از توان ایجاد مزاحمت باز مانده اند.

در اینجا است که یک سؤال بزرگ و بسیار تعجب برانگیز مطرح می شود که ارائه پاسخ روشن و قانع کننده ای برای آن کاملا تخصصی است. و آن این است که با وجود آن اهداف مقدس مشترک و با وجود این همه امکانات چه شده که شاگردان آموزش دیده و تربیت شده و تجربه دیده و ورزیده مرحوم امام که در طول عمر، همدوره، و همرزم بوده اند، در جهت تحقق اهداف مشترک بین خود، با هم نمی سازند و این همه با هم کلنجار می روند و روش و تفکر و اهداف یکدیگر را مخدوش جلوه می دهند؟

در سال های اول انقلاب تصور می شد که باز ماندگان رژیم گذشته در بین کارکنان دولت، بعضی ازمراجع، کمونیست ها، مجاهدین خلق، حزب جمهوری خلق مسلمان، ملی ها و ملی – مذهبی ها و فلان و فلان در مدیریت انقلاب ایجاد اخلال می کنند و مانع موفقیت و اجرای احکام اسلام و برقراری عدالت اسلامی می شوند. حالا که همه آنها مرده یا مغلوب و ورشکسته شده و از ایجاد مزاحمت باز مانده اند، چرا سردمداران فعلی که از سرسبد شاگردان خالص و زبده مرحوم امام اند در مدیریت نظام با هم کنار نمی آیند؟ و دچار این همه اختلاف و تشتت و تفرقه شده اند.

چرا این مصیبت و این وضع اسفبار مغز ما را تکان نمی دهد و ما را متنبه نمی کند و به تفکر و تامل و بازنگری در باورها و روحیات و اخلاق و امیدها و آرزوهای خود سوق نمی دهد؟

نکند یک حالت خاص و غیر محسوس به طور ناخودآگاه ما را بی قرار ساخته و دچار نوعی انحراف روحی نموده و مغز و مزاج ما را از حالت اعتدال خارج نموده، یا مانند زنانی که در اوائل بار داری دچار “ویار” می شوند و گاهی اشتهای شدیدی نسبت به خوراکی های غیر متعارف پیدا می کنند،ما نیز دچار نوعی”ویار” ذهنی و روحی شده ایم و اشتها و آرزوی چیزهای غیر معقول و احیانا غیر موجود در مزاج ما ریشه دوانیده که خودمان هم به درستی نمی دانیم چه می خواهیم؟ نکند ما عمر خود را در آرزوی تشرف به زیارت سیمرغ و عنقا سپری کرده و می کنیم؟ و مضافا بر این هر کدام سیمرغ و عنقای خاصی در نظر گرفته ایم که شکل و سیمای آن را در ذهن و خیال خود ترسیم نموده ایم؟ و چون هرکدام غرق در باتلاق خیالات خاص خود شده ایم نمی توانیم شکل و شمائل معشوق گمشده خود را برای همدیگر تعریف کنیم. و چون خواسته‌ ی یکدیگر را درک نمی کنیم یکدیگر را متهم به انحراف و دغل بازی و دسیسه و نفاق می کنیم؟ چرا پیروان و هواداران خودمان را که با اتکاء به ما به همرزمان ما نسبت های ناروا می دهند هدایت و راهنمائی نمی کنیم؟ مگر ما مدرس اخلاق نبوده ایم درس اخلاق خود را برای چه زمانی ذخیره و پس انداز کرده ایم؟

ما به جای درس اخلاق و هدایت و جذب مردم به سوی تقوی و ایمان و عمل صالح، با این سخنان مبهم و چند پهلو و گیچ کننده و رفتارهای زننده و ناهنجار زمینه و شرائط فساد و گمراهی مردم را فراهم می سازیم. عملا ضلالت و گمراهی و فساد را آموزش می دهیم و به دین گریزی جوانان و بد بینی مردم به روحانیت و فساد اخلاقی جامعه هیچ اهمیت نمی دهیم. و هر وقت ضرورتی ایجاب کند برای خالی نبودن عریضه، به این مصیبت هم، گریزی می زنیم. آنهم برای اینکه رقبای سیاسی خود را عامل آن قلمداد نمائیم.که از آن استفاده ابزاری کنیم. رقیبی را سرکوب و متهم و از صحنه خارج سازیم یا اتباع خود را سرگرم نموده و در زیر لوای خود سرگرم نگه داریم.

ارائه پاسخ قانع کننده و بی طرفانه ای برای عوامل بروز این حالات کار آسان و ساده ای نیست هر چند غالب مردم این گونه سؤالات را بی پاسخ نمی گذارند و هر کس بر طبق مذاق و سلیقه خود پاسخی می دهد. ولی بررسی و شناخت عوامل بروز این حالت بیمار گونه و گسترش و تعمیق آن نیاز به مطالعه و تحقیقات عمیق و همه جانبه و واقع بینانه ای دارد که ما باید شجاعت و تحمل آن داشته باشیم.

منبع: وب‌سایت نویسنده