آیا کروناویروس بلای بزرگ قرن است؟

دهها سال است که هشدارهای کارشناسان برای آماده‌باش دربرابر بیماری‌های همه‌گیر مورد بی‌توجهی قرارمی‌گیرد.

مترجم: خدیجه حسینی:

آلیس ولوویتس دانشجوی پرستاری یک روز صبح شیف کاری خود را در بیمارستانی در فیلادلفیا آغاز کرد. در طول شیفت احساس مریضی می‌کرد، ناگهان رو به ضعف رفت و همان شب درگذشت.

سال ۱۹۱۸ بود، و مردم همه‌جا در اثر شیوع گسترده نوعی آنفولانزا که منشأ آن اسپانیا بود، از حال می‌رفتند و می‌مردند. سی و یک بیمارستانِ فیلادلفیا همگی پر شده بودند و بیماران را نمی‌پذیرفتند، حتی بیمارانی که حاضر بودند رشوه‌های کلان بدهند تا پذیرش شوند. ماموران پلیس با ماسک‌های جراحی به خانه‌های مردم اعزام می‌شدند تا جنازه‌ها را جمع کنند، و بدین ترتیب سی و سه مامور پلیس در طی چند هفته جان خود را از دست دادند.

جان ام. باری (John M. Barry) در کتاب خود به نام “The Great Influenza” (آنفولانزای بزرگ) در موضوع همان اپیدمی فراگیر می‌نویسد: “تقریباً در هر خانه‌ای یک نفر بیمار بود. مردم از دیدار با یکدیگر پرهیز می‌کردند و اگر مجبور به حرف زدن با کسی بودند، روی خود را برمی‌گرداندند و بدین ترتیب خود را در تنهایی و انزوا قرارمی‌دادند. شرکت مخابرات این جدایی و انزوا را تشدید کرد: ۱۸۰۰ اپراتور شرکت، فقط اجازه تماس‌های ضروری را می‌دادند”
رویدادهای ورزشی لغو شدند. تئاترها و سینماها بسته شدند. دست دادنِ افراد با یکدیگر ممنوع شد. شهرداری فیلادلفیا به سرعت شش سردخانه دیگر برای نگهداری اجساد ساخت.
خانواده‌ها بر سردرِ خانه‌هایشان کاغذ کِشی را به علامتِ “وجودِ یک فردِ مُرده در خانه‌شان” می‌بستند، و این کاغذهای کشی همه‌جا دیده می‌شدند. اپیدمیِ آنفولانزای اسپانیایی در سال ۱۹۱۸، که تقریباً پنجاه میلیون نفر در سراسر جهان را به کام مرگ برد، از همان زمان تاکنون معیار سنجش بیماری‌های اپیدمیک قرارگرفته است. دهها سال است که کارشناسان بهداشت عمومی مردم جهان را به آماده شدن دربرابر یک «اپیدمی بزرگ» دیگر فرامی‌خوانند، اما هنوز آمادگی کافی به‌وجود نیامده است.

کسی نمی‌داند که آیا ویروس کرونا مانند همان «اپیدمی بزرگ» به بلای این قرن تبدیل خواهد شد یا نه، چراکه کرونا ممکن است فروکش کند. اکنون که این مقاله را می‌نویسم، در آمریکا فقط یک نفر در اثر ابتلا به این ویروس مرده، درحالی که همه‌ساله هزاران نفر در اثر آنفولانزای فصلی می‌میرند. اما همه‌روزه کارشناسان بیشتری هشدار می‌دهند که باید آماده شویم تا در صورت شیوع کرونا با آن مبارزه کنیم.

نشریه پزشکی نیوانگلند (New England)، که هیچ‌گاه آلوده به هوچی‌گری‌های ژورنالیستی نبوده است، این پرسش را مطرح می‌کند که «آیا بلای سال ۱۹۱۸ یک بار دیگر دارد بر سرمان می‌آید؟»

بیل گیتس، که سال‌هاست خطر بیماری‌های همه‌گیر را گوشزد می‌کند، بی‌پرده هشدار می‌دهد که این ویروس می‌تواند یک بیماری همه‌گیر باشد که در هر قرن فقط یک بار اتفاق می‌افتد. او می‌گوید: «امیدوارم اوضاع آنچنان بد نشود، ولی ما باید فرض را بر این قراردهیم که چنین خواهد شد، مگر اینکه خلافش اثبات شود» و این سخن دوراندیشانه به نظر می‌رسد.
هرچند آمار و ارقام قطعی نیستند، اما ویروس کرونا ممکن است دو درصد از کسانی را که به آن آلوده شده‌اند، از پای دربیاورد؛ اگر این‌طور باشد، شبیه مرگبار بودنِ آنفولانزای سال ۱۹۱۸ خواهد بود (این احتمال نیز وجود دارد که افراد بسیار بیشتری بدون علائمی مشخص آلوده شده باشند، و این میزان مرگ و میر را تا حدودی پایین می‌آورد)، شباهتِ دیگر این ماجرا با سال ۱۹۱۸ این است که ایالات متحده و کشورهای دیگر هنوز آماده همه‌گیری آن نشده‌اند.

دکتر اروین ردلنر (Irwin Redlener) ، استاد دانشگاه کلمبیا و مدیر مرکز ملی مقابله با فجایع طبیعی به من گفت «با کمال شگفتی باید بگویم که ما هنوز آماده مقابله با کرونا نیستیم»
رئیس جمهور ترامپ تهدید مهاجران را بزرگنمایی می‌کند، و میلیاردها دلار از بودجه نظامی را به ساختن دیوار مرزی‌ای اختصاص داده که قاچاقچیان با اره‌های یکصد دلاری آن را می‌بُرند. اما او هنوز اهمیت تهدید ویروس جدید را به خوبی درک نکرده است: در سال ۲۰۱۸ کاخ سفید وظیفه مبارزه با بیماری‌های همه‌گیر را به شورای امنیت ملی منتقل کرد، و این کار برای آن بود که تلاش برای مبارزه با بیماری‌های همه‌گیر در آمریکا را به مقیاس ده کشور اول از میان چهل و نه کشور برگرداند، کارشناسان همان موقع هشدار دادند که این کوته‌نظریِ خطرناکی است.

در زمانی که نیاز به بصیرت و رهبریِ آگاهانه علمی داریم، خود را با رئیس جمهوری می‌یابیم که رفتار و عملکردش نامعقول، و رابطه‌اش با دانشمندان خصمانه است. در طی بحرانِ بیماری ابولا در سال ۲۰۱۴، ترامپ یکی از منتقدان سرسخت سیاست‌های علمی و عقلانی‌ای بود که عملاً در پایان دادن به شیوع آن ویروس موفق از آب درآمد. ایالات متحده به‌خاطر نارسایی‌ها و اشکالات درازمدت در نظام سلامت نیز در معرض خطر است. ما تنها کشور ثروتمند هستیم که بیمه درمانی همگانی نداریم و حقوق دوره مرخصی استعلاجی را نمی‌دهیم و تعداد سرانه پزشک در کشورمان کمتر از کشورهای هم طراز است.

فردی از اهالی فلوریدا مانند اوسمل مارتینز را در نظر بگیرید که از چین برگشته و اکنون خود را بیمار یافته است. آن‌طور که نشریه میامی هرالد (The Miami Herald) گزارش کرده است، او می‌توانست به‌طور معمول به یک داروخانه رفته و داروی آنفولانزا را بدون نسخه بخرد. اما به دلیل خطر ابتلا به ویروس کرونا و از روی مسئولیت‌شناسی تصمیم گرفت به پزشک مراجعه کند: او برای انجام آزمایش کرونا به یک بیمارستان رفت و معلوم شد که سالم است و مبتلا به کرونا نشده است، اما با مبلغ ۳۲۷۰ دلار هزینه درمانی بیمارستان موجه شد.

ما باید مطمئن شویم که هیچ‌کس به‌خاطر هزینه‌های بالای درمانی از پیگیری بیماری خود منصرف نمی‌شود. کاخ سفید و کنگره باید هرچه سریعتر نظامی را طراحی و پیاده‌سازی کنند که بیماران برای آزمایش کرونا و درمان آن نیاز به پرداخت هزینه نداشته باشند. ما باید پرداخت حقوق کارمندان و کارگران در زمان مرخصی استعلاجی را نیز تضمین کنیم.

ویلیام ای. هاسلتین رئیس یک مرکز مشاوره درمانی به نام Access Health International (دستیابی به بهداشت و سلامت جهانی) می‌گوید: ساختن یک واکسن ممکن است حداقل شش تا هشت ماه طول بکشد – پاره‌ای از برآوردها مدت زمانی بیشتر را نشان می‌دهند – و این مستلزم سرمایه‌گزاری هرچه سریعتر از طریق دولت فدرال است. ما همچنین به روش‌های بهتر و دقیق‌تری در تشخیص و درمان، و تعداد بیشتری از دستگاه‌های تنفس مصنوعی نیاز داریم تا بتوانیم بیماران را درمان کنیم.

دکتر پیتر جی هوتز (Peter Jay Hotez) متخصص بهداشت جهانی در دانشگاه بایلر (Baylor)، تاکید می‌کند که حمایت از کادر درمانی در خط مقدمِ این جبهه و حفاظت از آنها در برابر آلوده شدن ضروری است.
«اگر در ایالات متحده وضعیتی شبیه آنچه در ووهانِ چین دیدیم را مشاهده کنیم – که در آن بیش از هزار نفر از کادر درمانی آلوده و بیمار شده و تعدادی نیز مرده‌اند – باید گفت که بازی دیگر تمام شده است»

هوتز می‌گوید یک گام بسیار مهم و ضروری مسلماً این است که مطمئن شویم اعضای کادر درمانی به اندازه کافی تجهیزات برای محافظتِ خود دربرابر کرونا دارند.
همچنین می‌توانیم درباره کاهشِ موارد و زمان‌هایی که مردم با یکدیگر جمع می‌شوند و ازدحام جمعیت پیش می‌آید، چاره‌اندیشی کنیم؛ و این می‌تواند به این معنا باشد که مردم در خانه کار کنند تا سوار اتوبوس و مترو نشوند و به اداره یا محل کار خود نروند. می‌توان رویدادهای ورزشی را لغو کرد، مدارس باید تعطیل شوند، مهمانی‌ها و حتی مراجعات غیرضروری به مطب‌های پزشکان نیز باید محدود شود. اکنون زمانی است که طبابت از راه دور را باید گسترش دهیم.

متخصصان نمی‌توانند به همه پرسش‌های ما پاسخ بدهند، اما آنها می‌گویند اگر با اتکا به دست‌آوردهای علمی، خود را آماده مقابله با ویروس کرونا بکنیم، این بحران را با موفقیت پشت سر خواهیم گذاشت.

جاشوا لدربرگ (Joshua Lederberg) دانشمند برجسته ژنتیک و برنده جایزه نوبل یک بار گفت در مبارزه با بیماری‌های جدید، «این فهم و درایت ما است که در برابر ژن‌های بیماری قرار می‌گیرد». اگر می‌خواهیم در این مبارزه، فهم و درایت ما پیروز شود، باید شفاف بیندیشیم، برای بدترین وضع و حال آماده باشیم، و بهتر عمل کنیم.

منبع: نشریه نیویورک تایمز، شماره مورخ ۲۹ فوریه ۲۰۲۰

متن انگلیسی این مقاله را میتوانید در وبسایت نیویورک تایمز به آدرس زیر بیابید:
https://www.nytimes.com/2020/02/29/opinion/sunday/coronavirus-outbreak.html?action=click&module=Well&pgtype=Homepage&section=Opinion