گِره‌ی کار در خانه است!

|حسین رفیعی|

چهل سال است که ـ از ۱۴ آبان ۱۳۵۸ـ همه چیز مملکت ما به آمریکا وصل شده است. از تشویق صدام به شروع جنگ تا خروج شرکت های نفتی جهانی از فعالیت در ایران، از تحریم فروش هواپیمای مسافربری تا «جنگ با ریال» ترامپ. از رصد کردن بازار سیاه خریدهای مربوط به انرژی هسته ای نت «نگاه به شرق». از فشار هسته ای و انزوای سیاسی تا قرارداد نامعلوم ۲۵ ساله با چین. از انزوای سیاسی تا اقناع پوتین به دخالت نظامی در سوریه و حفظ بشار اسد، از ترور دانشمند در روز روشن تا تخریب در مراکز هسته ای و نظامی، از هاله ی نور در سازمان ملل تا «دهه ۸۰ دهه ظهور»، از شعار نابودی اسرائیل تا انکار هولوکاست، از کاغذ پاره های قطع نامه های شورای امنیت سازمان ملل تا جلوگیری از انتقال تکنولوژی و سرمایه خارجی و قفل کردن توسعه و رشد مملکت، از حمله هر امام جمعه به آمریکا و گران شدن کالاها و دلار در روز بعد، از دوچرخه سواری زنان تا تعطیلی کنسرت های رسمی مجوز دار. از حجاب اجباری زنان تا حمله با مهر و تسبیح به سخنرانی مسئولان، از نظارت استصوابی و بعد حمله به شخص منتخب با همان نظارت و زمین گیر کردن او. از دور زدن تحریم ها تا بسته شدن بسیاری از این منافذ. از شبیخون فرهنگی تا سانسور کتاب، از تکریم «بسیج اعتقادی» تا محکومیت او به اعدام به جرم فساد اقتصادی، از بازداشت فعالان محیط زیست تا خودکشی فرد شاخص آن ها در زندان، از جاسوسی وزیر سابق اسرائیل برای ما تا سرقت آرشیو راکد هسته ای، از فرسودگی مدیران تا فساد گسترده ی سیستماتیک در ماشین عظیم حکومتی. از سکولاریسم در حوزه های علمیه تا جدایی ایمان جوانان از شریعت، از سرنگونی هواپیمای مسافربری ما در خلیج فارس تا سرنگونی هواپیمای اوکراینی در حومه فرودگاه تهران، از ناتوانی در کنترل ویروس کرونا تا مهاجرت پرستاران خسته و ناامید، از سلاخی تاریخ توسط طرفداران دو کودتای ۱۲۹۹ و ۱۳۳۲ تا دین گریزی و دین ستیزی رو به رشد و از هزاران چیز دیگر تا هزاران چیز دیگر !!!

خدایا به چه فلاکتی افتاده ایم که آمریکا توانسته همه چیز ما را با آن انقلاب شکوهمند و منحصر به فرد در قرن بیستم این چنین تحت تاثیر قرار دهد و امروز عده ای برای پیروزی ترامپ ادعا کنند و عده ای دیگر برای پیروزی بایدن و هردو مسخره و بیهوده. می گویند که : «ملا نصرالدین در کوچه و زیر نور برق شهرداری دنبال کلید خانه اش می گشت که در خانه اش گم شده بود. از او پرسیدند که چرا در کوچه دنبال کلید می گردی؟ گفت آخر در خانه نور نیست!!» حکایت امروز ماست.

در ۱۵۰ سال گذشته از جنبش تنباکو، در کاخ سفید، در کرملین، در پکن و در لندن، در پاریس و در عمان، نوری نیست. چراغ خانه را خاموش کرده ای! بیهوده دنبال روشنایی در تاریکی می گردیم.

هرکدام از دو کاندیدای آمریکا که انتخاب شوند برای ما فرق معنادار و تاثیر گذاری نخواهد کرد. یا مجبور به مذاکره با او هستیم و باز یک دور باطل اتلاف وقت و سرمایه های ملی (فیزیکی و انسانی). یا باید تن به تداوم وضع موجود تا نابودی کامل و اجرای طرح های اسرائیل ، آوانجلیک های آمریکا و فروپاشی ایران بدهیم.

انتخاب ترامپ یک حسن داشت که به حاکمان ما عملا تفهیم کرد که تحریم ها را همیشه و در همه جا نمی توان دور زد حتی اگر در دور زدن آن دکتری داشت. با اروپا و چین و روسیه نمی توان مشکلات را حل کرد حتی اگر متعهد به برجام باشند. اوبامای «کبوتر» آنچنان اجماعی علیه ما در سطح جهان ایجاد کرد که در مرحله اول راهی جز «برجام» نداشته ایم و البته چه خوب که در آن مقطع خطرناک ، این یک کار را کردیم.

جنگ های نیابتی، تشکیل دولت مقاومت و ایجاد تمدن اسلامی با رویکرد کنونی، به تدریج کارایی خود را از دست داده و ژئواستراتژی منطقه عوض می شود. البته بر علیه ما:

۱) طالبان، دشمن خون ریز آمریکا که در ۲۰۰۱ با بی رحمی سرنگون شد، متحد آمریکا می شود و در آینده افغانستان اگر وجه غالب حکومت نشود، تاثیرگذار اصلی خواهد بود.

۲) دشمنی دیرینه مسلمانان- اسرائیل و اعراب- اسرائیل به دوستی اعراب- اسرائیل و دشمنی اعراب- ایران و سنی و شیعه تبدیل شده است.

۳) ما قرار بود دولت مقاومت و کریدور تهران- مدیترانه تشکیل دهیم و با اسرائیل هم مرز شویم. اسرائیل به حیاط خلوت ما وارد شده و یک صهیونیست با وقاحت و خوشحالی اعلام می کند « اسرائیل با ۴۷ ذقیقه پرواز می تواند تاسیسات نطنز را بمباران کند» و ما در عراق و سوریه و لبنان و یمن گرفتاریم و حتما باید تجدید نظر کنیم. بشار اسد که با حمایت ما سر کار ماند در جلوی دوربین رسانه ها اعلام می کند که مذاکره با اسرائیل ممکن است!!

در چهل سال گذشته، بدون رو دربایستی، جمهوری اسلامی حریف آمریکای جهانخوار نشده و او همچون یک کشتی گیر ماهر و فن بلد جمهوری اسلامی را به تدریج و مرحله به مرحله به خستگی و بحران های کنونی کشانده است. ولی و حتما ایران حریف آمریکاست. ایران با ۸۵ میلیون جمعیت، موقعیت استراتژیک و انحصاری ، منابع عظیم، تمدن و فرهنگ کهن حریف آمریکاست.

ایران با مردم مصمم خود ، هم حریف رژیم تا دندان مسلح پهلوی شد و هم جلوی تهاجم صدام را گرفت. با آن مکانیسم حریف آمریکا هم هست. نه الگوهای بانک جهانی و صندوق بین المللی پول و نه نگاه به شرق و الگوی چینی و نه امید به دور زدن تحریم ها و نه «معجزه قرن» و نه باز الگوی چین و مالزی در توسعه اقتصادی و نه مجلس انقلابی کنونی و دولت جوان پای کار آینده و نه ایجاد تمدن اسلامی به تنهایی توسط جمهوری اسلامی، حلال مشکلات نیستند.

ایران حلال مشکلات است، کل ایران را با سرمایه های انسانی، فرهنگی، اجتماعی، فیزیکی و… به میدان بیاورید تا مقابل زورگویی و قلدری در جهان با ابزار دموکراسی و پلورالیسم در داخل و عقل و قانون و دانش و تعامل در خارج بایستد. همچون دکتر مصدق که مجبور شدند با کودتا و خنجر از پشت سرنگونش کنند و برای خود ننگ ابدی بسازند، چیزی که امروز شدنی نیست.

منبع: ایران فردا