این نوشتار مروری اجمالی است بر تاریخ اندیشه مسیحیان و غربیان نسبت به اسلام و قرآن. به نظر می رسد هر چه از قرون وسطی به سمت قرن بیستم حرکت می کنیم از شدت داوری های خصمانه و تکفیری نسبت به قرآن کاسته شده و بر عینیت گرایی علمی از موضع سکولار و نیز از سویی، بر پژوهش علمی درباره قرآن از موضع دین باورانه افزوده می گردد.

می دانیم که حوا یا Eve در متون مقدس برخی ادیان، به عنوان《مادر بشر》 معرفی شده است. از سوی دیگر، داستان های اسطوره ای که در ادیان در باب آدم و حوا نقل شده است، با همان جزئیاتِ روایت شده، مورد تایید یا شاید رد علمی نیست و علم در این باب، مسیر مستقل خود را طی کرده است. اما یافتن نوعی نسبت معنادار میان اسطوره ی حوا، مادر اولیه بشر، با علم جدید می تواند برای اهل پژوهش، جذاب و الهام بخش باشد.

الحاد مدرن توسط اندیشمندان و نویسندگانی بسط یافته است که دین را هم‌ردیف، خرافه‌­پرستی، خردگریزی، حماقت،  نبود آگاهی و دانش و… قرار داده و بر عدم تساهل، لزوم مقابله با اساس دین تاکید می­‌کنند. شماری از این نویسندگان که پیشتازان الحاد مدرن هستند عبارتند از سام هریس، دنیل دنت، ریچارد داوکینز و کریستوفر هیچنز. حملات تروریستیِ برخی افراطیون دینی نیز در اوج گرفتن و مقبول افتادن نسبی این جریان، بی تاثیر نبوده است….