معلم عاشق و روایتگر خردمند
|حسام‌الدین سراج |
نمى‌دانم چرا و چگونه یک انسان برگزیده مى‌شود که قرار است حرف‌ها و رفتارهایى را در قالب آثار هنرى دلنشین و کردارى خلاقانه به انسان‌هاى دیگر بیاموزد.همیشه آوازهاى استاد شجریان
برایم، اعجاب‌انگیز بوده است:
انتخاب شعر مناسب، تکنیک عالى، رنگ صداى دلنشین، ملودى کلام درست، تلفیق عالى و طراحى درست مضامین شعر در دستگاه که این امر در اغلب اوقات به‌صورت بداهه اتفاق مى‌افتاد.
او در آواز ایرانى شاهکارهاى بسیارى خلق کرده است که سالیان سال براى اهل دل و اهل ادب و هنر قابل استفاده خواهد بود.
لایه پنهان این آثار، انتخاب رندانه اشعار عبرت‌آموز و اعتراض‌آمیز بود.اگر شجریان نبود شاید حافظ و سعدى و مولانا و باباطاهر و نظامى و امثالهم آن‌گونه که مى‌بایست امروز در دسترس نسل جدید باشد، نمى‌بود.من بسیارى از محفوظات ادبى خود را نظیر غزلیات حافظ و سعدى و مولانا، دوبیتى‌هاى باباطاهر و… مدیون ایشان هستم.
شجریان برگزیده بود. لطف و مهر خداوندى بسیار شامل حال وى بود. خداوند به او حنجره داوودى عطا کرده بود. هوش و خرد سرشار براى انتخاب درست و هوشمندانه مسیر، به او تفویض شده بود.
نمى‌گویم، شجریان، تافته جدابافته بود. نمى‌گویم، منجى یا پیشواى اجتماعى بود؛ اما شجریان: یک انسان وارسته، یک هنرمند فرهیخته، یک معلم عاشق، یک روایتگر خردمند و آوازخوان سوز و گداز مردمش بود. مردمى به متانت و وقار تاریخ ایران و به سختى و رنج نامردمى‌هاى زمان. او همیشه با مردم بود، براى مردم خواند و نهایت تلاشش، بیدارى مردم بود. هنرمندى که عاشقانه معلمى کرد. وجه فعالیت اجتماعى او در حمایت از هنر حقیقى و اعتلا و اشاعه آن بسیار قابل توجه و بااهمیت است، به‌نحوی‌که مى‌توان گفت بخش عمده‌اى از موفقیت او در جلب و جذب دل‌هاست؛ ازاین‌رو و به دلایل فراوان دیگر شجریان استاد بود و لقب استاد برازنده وجودش بود و خسرو آواز ایران شد.خداوند مهر‌آفرین مهر او را در دل مردم نهاد.تا وقتى که از عشق و حکمت و عرفان و اتحاد مى‌خواند، به گوش جان بنیوشند، استاد محمدرضا شجریان پدیده قرن معاصر بود، باشد که آثار او را چون گل‌هاى بهارى هر روز با صفا و با طراوت بیشتر بشنویم و از آن درس مهر و معرفت و زیبایى بیاموزیم.
او در حقیقت مطرب عشق بود و با آواى آسمانى خود دل‌هاى ما را به بهشت عشق و زیبایى مى‌برد.
مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد/
نقش هر پرده که زد راه به جایی دارد
عالم از ناله عشاق مبادا خالى/
که خوش آهنگ و فرح‌بخش صدایی دارد
پیر دردى‌کش ما گرچه ندارد زر و زور/
خوش عطا‌بخش و خطا‌‌پوش خدایى دارد.
«حافظ»
و امروز این بیت زبان حال همه دوست‌داران و بستگان شماست:
اى که در محفل معشوق ازل جا دارى/
یاد دار آن که گه قرب ز ما یاد آرى.
با دلى اندوهگین و چشمانى اشک‌بار در چهلمین روز درگذشت استاد نازنینم استاد محمدرضا شجریان.
منبع: شرق
