از نظر اپیکتتوس علت ترس از مرگ به تفسیری بر می گردد که انسان از مرگ و نقشه هستی دارد. اگر تفسیر انسان از مرگ وحشتناک نباشد انسان از مرگ نخواهد هراسید. این مرگ نیست که انسان را می ترساند این تفسیر ما از مرگ است که خطرناک است.

حبیب اله نورانی:  اپیکتتوس روح انسان را بخشی از خدا می داند و بنابرین روح انسان عزیز و محترم است. انسان در میان موجودات بیشتر خویشاوندی را با خداوند دارد. بنابرین انسان باید خود را محترم و عزیز شمارد و از آنجا که به خداوند بیشتر شبیه است باید کارهای الهی انجام دهد و صفات الهی چون صداقت، بزرگ منشی ، مهر و ….در خود پرورش دهد.

زئوس به عنوان کارگردان برای هر کس نقشی خاص معین کرده است . آدمی باید به سهم خویش از هستی و تقدیر رضایت دهد و گریه و ناله سر ندهد. آدمی موجودی میرا است که در بدنی ضعیف و در عالمی ناپایدار قرار گرفته است و نباید انتظار عدم تغییر از عالم تغییرپذیر را داشته باشد. اپیکتتوس عالم را تماشاخانه ای می داندکه مدتی محدود در آن هستیم . جدای از نقش خود، باید به تماشای عالم و صحنه پرداخت و ناله و شیون سر نداد بلکه باید تلاش کرد تماشاگر خوب در این عرصه بود.