آخرین مطالب
هدف این یادداشت مواجهه ی معرفتی با مساله است نه کنایه، ستیز، تحقیر. زیرا پیش فرض این یادداشت این است که پدیده ی« دفاع از حکومت دینی در عین اذعان به ناکارآمدی آن» صرفا معلول علل غیر معرفتی (همچون قدرت طلبی، نفاق و..) یا بی سوادی و بی منطقی این افراد نیست بلکه ریشه در منظر فکری ایشان دارد. این یادداشت تلاشی در راستای فهم این منظر فکری است. در واقع این یادداشت تلاشی برای فهم منظر فکری گروهی از دینداران است که در جامعه کنونی ایران به عنوان “مذهبی های سیاسی- انقلابی” شناخته می شوند.
در ساختار اِجبارآمیز و تحمیلی انسان ها این امکان را ندارند تا بطور آزاد و برابر از امکانات و مواهب و مناصب و منابع استفاده کنند و به همین علت ناچارند که خودشان نباشند و متناسب با استعداد و ظرفیت و روندی که خداوند در وجود یکایک انسان ها به ودیعه نهاده و به تکثر در عالم و آدم معنی بخشیده عمل کنند و به همین سبب تن به پستی و چاپلوسی و ریا و دروغگویی می دهند.
|محمد علی رضایی| قانون اساسی کشور ما لازم است براساس حقوق عامه و انسانی ایرانیان اصلاح شود و از حالت عدالت دینی به حالت عدالت فرادینی و جهانی ارتقاء یابد. حکومت ما در ایران حتا اگر بخواهد مروج و مشوق زندگی معنوی مردم هم باشد باید پایه و اساس زندگی معنوی را که همانا عدالت گسترده و فرادینی است فراهم نماید تا بدینوسیله موانع زندگی معنوی برداشته شود و مردم بتوانند خودشان راه زندگی معنوی خود را جستجو کرده و به آن عمل نمایند.
آنچه توازن اجتماع را بر باد می دهد بالا بردن یک طیف و یک طبقه برای همیشه و تحمیل اراده آنان بر همگان است. آنچه نظم را ساقط می کند بهره برداری از قدرت و ثروت و تبلیغات و بسیج نیروها به سود یک جریان است. آنچه جامعه را به انحطاط می کشاند تهی ساختن نهادها و قوانین مردمسالارانه از ارزش ها و معنا و سازوکار دموکراتیک آن است.
دولت سخنگوی حقیقت نیست، و همان‌طور که دولت، برای مثال، مجاز نیست در مسائلِ علمی و فلسفی (مانندِ ذره‌ای یا موجی بودنِ نور، یا حدوث و قِدَمِ عالَم) نظریه‌ای را نظریۀ رسمی و درست بداند و مخالفانِ آن را مجازات کند، در تحلیلِ مسائلِ اجتماعی نیز حق ندارد اِعمالِ زور را روا بدارد و یک تفسیر از رخدادهای اجتماعی را یگانه تفسیرِ درست اعلام کند و دیگران را به تبعیت از آن فرابخواند. دانش‌های اجتماعی اساساً برای فهم و تفسیر و تبیینِ رخدادهای اجتماعی پدید آمده‌اند. اگر بناست دولت در امورِ اجتماعی سخنگوی حقیقت باشد، فلسفۀ وجودی علومِ اجتماعی و دانشکده‌های علومِ اجتماعی فرو می‌ریزد.
اپیکتتوس فیلسوف بسیار بزرگی است و فلسفه او فلسفه دوران سخت است . فلسفه اپیکتتوس فلسفه تقدیر است و او تأکید فراوان دارد که امر بیرونی در دست انسان نیست پس نباید برای وصال به آن مطمئن بود. به نظر او هم و غم انسان باید صرف درون و شکوفایی آن شود. کتاب «اپیکتتوس؛ گفتارها، قطعات، کتابچه ی راهنما» به همت جناب آقای حبیب اله نورانی ترجمه گردیده است که نسخه ی الکترونیکی آن با اجازه ی مولف در اختیار علاقه مندان قرار می گیرد.
استاد حجت الله نیکویی در این درسگفتار به این موضوع می پردازد که آیا توسل روشنفکران دینی به مدعای ذات نداشتن دین می‌تواند آنها را از اتهام تحریف دین و خروج از اسلام تبرئه کند؟
در جهانِ خارج چیزی مستقل به نامِ «اذهانِ عمومی» وجود ندارد و آنچه وجودِ انضمامیِ بالفعل دارد ذهن‌های اشخاصِ منفرد است. به این معنا، من فرض می‌کنم که به ازای هر شخص یک ذهن وجود دارد. حال، پرسش این است که وقتی سخن از «اذهانِ عمومی»ست، «چند ذهن» مراد است؟ ذهنِ صد نفر، هزار نفر، ده‌هزار نفر، صدهزار نفر، یک میلیون نفر، ده میلیون‌نفر … ؟
آخرین دیدگاه‌ها